Prehrana koja sadrži previše ugljikohidrata s visokim glikemičnim indeksom uzrokuje visoku hiperglikemiju, koja pak izaziva lučenje velikih količina inzulina.

U početku hiperinzulinemija »ispravlja« hiperglikemiju koja se pojavljuje poslije jela. Zatim se smanjuje tolerancija glukoze i njezino se perifemo korištenje ne odvija kako bi trebalo.

Predugo joj treba da stigne u mišićna i masna tkiva te u jetru. To je faza otpomosti na inzulin, u kojoj inzulinskih receptora nema mnogo, poremećene je djelovanje post-receptora i mijenjaju se svojstva tirozin-kinaze u inzulinskim receptorima.

Kao posljedica toga, u drugoj fazi tkiva ovisna o glukozi, budući da nisu »obaviještena« o nazočnosti inzulina, ne uspijevaju inzulin pravilno prepoznati.

Budući da glukoza sporo prodire u tjelesna tkiva, njezina razina u krvi ostaje visoka predugo, I gušterača drugi put počinje lučiti inzulin.

Tako hiperinzulinemija postaje još izraženija. U trećoj fazi otpornost na inzulin počinje djelovati na gušteraču.

Normalno smanjenje intenziteta lučenja se usporava, što već postojeći poremećaj čini još težim.

Pitanje koje se postavlja jest jesu li hiperinzulinemija i otpornost na inzulin primama abnormalnost ili su posljedica pretilosti.

Nema nikakve sumnje da hiperinzulinemija ima znatan udio u svakom slučaju pretilosti i otpornosti na inzulin. Može, međutim, postojati i sekundarni čimbenik. Smeđe masno tkivo, čija je osnovna funkcija stvaranje topline, odgovorno je za niz poremećaja koji prate pretilost. Smanjuje se, naime, zagrijavanje organizma, koje normalno potiču hladnoća i uzimanje hrane. Time se može objasniti pojava da se debljaju i one osobe koje ne jedu više nego što je normalno.

Pogledajte video o Montignacovoj dijeti ili dijeti po glikemijskom indeksu!